ผมเป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่งซึ่งมาอาศัยหางานทำอยู่ในเมือง ซึ่งหวังว่าสักวันฝันจะเป็นจริงขึ้นมาได้ ซึ่งในทุกๆ 1 ปีผมมีจะมีโอกาสได้กลับมาที่บ้านนอกเพื่อเยี่ยมพ่อกับแม่เพียงแค่ 1 ครั้งเท่านั้น นับว่าเป็นอะไรที่แย่มากๆ ครับ ทำงานทั้งปีถามว่ามีเงินเก็บไหม อย่าถามเลยครับ และหากถามว่ามีเงินซื้อกินหรือป่าวจะดีกว่ามั้ย คิดในใจแล้วผมจะมาทำงานทำไมกัน ในเมื่อต้องจากบ้านเกิดแล้วหันไปเป็นลูกน้องอยู่ในเมืองใหญ่ เพียงเพื่อหาเช้ากินค่ำไปวันๆ
บางท่านก็คงต้องยอมรับในความอดทนของเค้าจริงๆ เพราะสามารถทำฝันให้เป็นจริงได้ อดทนทำงานในเมืองและเก็บเงินสร้างบ้านส่งน้องเรียนได้สบาย แต่ก็ขึ้นอยู่กับคนและงานที่ทำด้วยนะครับ วันนี้ผมไม่มีเนื้อหาสาระอะไรที่จะนำมาเขียนให้ชาวสยามอาชีพได้อ่านกัน แต่ผมเพียงแค่อยากจะแชร์ภาพแห่งรอยยิ้มของครอมครัวที่มีความสุข บอกตรงๆ นะครับ ว่าหลายๆ ท่านพยายามดิ้นรนค้นหามาตลอด แต่กลับหาความสุขในชีวิตไม่เจอเลย
ตกผลึก….. สิ่งที่ตัวเองดิ้นรนค้นหามาแทบทั้งชีวิตนั้น แท้จริงแล้วอยู่ไม่ไกล…..ครอบครัว บ้านและงาน ที่เดียวกัน
จากคำพูดของ คุณ ธีรพล คงทน “สิ่งที่ตัวเองดิ้นรนค้นหามาแทบทั้งชีวิตนั้น แท้จริงแล้วอยู่ไม่ไกล“ทำให้ผมหยุดคิดขึ้นมาได้ นี่เรากำลังดิ้นรนค้นหาอะไร ในเมื่อเรามีบ้านที่ต่างจังหวัด มีพื้นที่เล็กๆ มีอินเตอร์เน็ตเข้าถึงได้ มีทุกอย่างครบ ที่เหลือขาดเพียงแค่เงินสนับสนุน เอาละครับสิ่งที่อยากจะสื่อให้เห็นกันในวันนี้คือภาพแห่งความสุข “เงินน้อยอยู่กับครอบครัวก็มีความสุข” เพียงเท่านี้หลายคนก็อิจฉาคุณแล้ว
หลายคนที่มีเงินมากมาย ร่ำรวยทุกอย่าง แต่กลับหาความสุขในชีวิตไม่เจอ แต่ก็มีอีกหลายคนที่มีเงินน้อย พอกินพอใช้ ไม่มีเงินมากมาย แต่ขอเพียงไม่มีหนี้สิน เพียงเท่านี้พวกเค้าก็มีความสุขในชีวิตได้ครับ