จงหาตนเองให้เจอ เราไม่ใช่เด็กประถมแล้วนะ กับคำถาม โตขึ้นหนูอยากเป็นอะไร

หากผมอยากจะถามว่า มีใครบ้างที่ยังจดจำช่วงเวลาในวัยเด็กได้บ้าง ช่วงเยาว์วัยแห่งความสุข สนุก และช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยคำถามมากมายจากคนรอบข้าง ซึ่งหนึ่งในคำถามเหล่านั้น คือ คำถามจากคุณครูประจำชั้น ที่มักจะตั้งคำถาม เพื่อให้เราค้นหาตัวเองตั้งแต่ยังเป็นเด็ก  “นักเรียนๆ โตขึ้นหนูอยากเป็นอะไรค่ะ” คุณครูเริ่มหยิบไม้เรียวขึ้นมา และชี้ไปทีละคน เพื่อให้เด็กนักเรียนตอบ ผมเป็นคนที่ 8 ในหัวของผมไม่รู้เลยครับว่าอยากเป็นอะไร แต่ผมตอบไปว่าผมอยากเป็นทหารครับ เพื่อนๆ ผู้หญิงส่วนใหญ่อยากเป็นหมอ เป็นครู สำหรับเด็กผู้ชายแล้ว ผมอยากเป็น ทหาร และตำรวจ

4 อาชีพข้าราชการ ตอนเด็กประถม หนูอยากเป็นอะไร

1. อาชีพหมอ
2. อาชีพครู
3. อาชีพตำรวจ
4. อาชีพทหาร

หากเรามองในมุมมองของวัยเด็กบ้าง ตัวผมเองก็มีคำถาม ? เราถูกสอนให้รู้จักโลกนี้ได้ดีแค่ไหนกัน ทำไมกรอบความคิดในช่วงเวลานั้น ได้รู้จักแค่อาชีพ หมอ ครู ทหาร ตำรวจเองเหรอ แม้กระทั่งเรียนจบมัธยมปลาย และจะไปเรียนต่อที่มหาลัย บางคนยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าในใจลึกๆ เราต้องการอะไร เรียนจบแล้วเราอยากทำงานอะไร ตนเองยังไม่รู้เลย

ว่าจะชอบหรืออยากทำอะไร แต่ดันไปเรียนตามเพื่อน และทำให้ทางบ้านตั้งความหวังกับเราไว้สูง พอสุดท้าย เรียนจบออกมา และได้ทำงานตามสาขาอาชีพที่เราเรียนมา สุดท้ายก็พึ่งมารู้ตัวเองตอนทำงาน ว่าไม่ใช่งานที่เรารัก เราทำงานนี้แล้วไม่มีความสุข เห็นมั้ยครับ สิ่งเหล่านี้ จะทำให้คุณต้องเสียเวลามากแค่ไหน หากคุณต้องขึ้นรถไฟผิดสาย กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็นั่งรถไฟเลยสถานีที่จะลง ไปไกลมากแล้ว กว่าจะย้อนกลับมาได้ ก็ทำให้เสียเวลาไปอีก

ผมต้องขอพูดตรงๆ เลยนะครับ อย่าว่ากันนะ หากบทความนี้ไปแทงใจดำของใคร ซึ่งจุดประสงค์ของผม คือ ต้องการสื่อและอธิบายให้เห็นถึงการใช้ชีวิต และวิธีการเลือกทางเดินของชีวิต ซึ่งหากเราเลือกทางเดินผิดตั้งแต่ต้น เราอาจจะไปไม่ถึงจุดหมายและปลายทางแห่งความสำเร็จก็เป็นได้นะครับ เพราะฉะนั้น การที่คุณครู ตั้งคำถามกับเราตั้งแต่ช่วงวัยเด็กว่า “โตขึ้นหนูอยากเป็นอะไร” คำถามนี้ จะเป็นสิ่งที่กระตุ้นและเตือนใจนักเรียนได้เป็นอย่างดี ซึ่งหากเรานำคำถามของคุณครู ย้อนกลับมาถามตัวเองอย่างจริงจัง และตระหนักถึงอนาคต ผมเชื่อว่า ทุกคนจะไม่มีทางขึ้นรถไฟผิดสาย และทุกคนจะสามารถนำพาชีวิตของตนเองไปสู่จุดหมายแห่งความสำเร็จได้ไม่ยากเลยครับ

สิ่งสำคัญที่ผมจะสื่อให้รุ่นน้อง ลูก หลาน และบุคคนทั่วไปที่ได้มีโอกาสเข้ามาอ่านบทความนี้ คือ ผมอยากให้ทุกคนได้อ่านเพื่อเป็นแนวทาง และนำไปปฏิบัติเพื่อให้เกิดแนวคิดในการใช้ชีวิตที่ถูกต้อง คือ คุณรู้จักตัวเองดีแค่ไหน ? หากคุณถึงจุดวัยทำงานคุณจะมีความสุขได้อย่างไร

เหมือนกับการขึ้นรถบัสเลยป้ายที่ตนเองจะต้องลง แต่แทนที่จะบอกให้คนขับรถจอดให้ลงเลย แต่ดันปล่อยให้เดินทางผิดไปเรื่อยๆ จนชีวิตของเราต้องมาจบลงตรงที่เราไม่ต้องการ ซึ่งใช้เวลาเสียไปโดยเปล่า และมีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ลงรถก่อนถึงจุดหมายที่ตนเองกำหนดไว้ จะไปบุรีรัมย์แต่ดันไปลงที่โครราช

ผมไปอ่านเจอข้อความหนึ่งหรือใครพูดให้ฟัง ผมเองก็จำไม่ได้แล้ว พูดไว้ประมาณว่า “การเดินทาง หากมันไปถึงจุดหมายช้านัก ก็ให้โบกรถขึ้นไปเลย” คำพูดนี้สื่อถึงกระบวนการคิดหาวิธี ที่จะทำให้ตนเองไปถึงจุดหมายให้เร็วขึ้น

จงหาตนเองให้เจอเราไม่ใช่เด็กประถมแล้วนะ ที่มีกรอบความรู้ โตขึ้นนึงได้แค่ 4 อาชีพ